Visie 11-3-2022

Eindelijk weer eens diepgaand kunnen discussiëren! We hadden het over modellen die ervoor zorgen dat kinderen een fundamentele basis krijgen in de sport. Zodat ze motorisch vaardig zijn om alle sporten te kunnen starten en geïnteresseerd en gemotiveerd zijn om topsport te beoefenen, en om uiteindelijk de doorstroom naar de Olympische Spelen te vergroten.

    Om deze modellen toe te passen, nieuwe theorie te vinden en manieren te ontdekken, kijken ze hier naar Nederland en Duitsland. Omdat zij hier contacten hebben en omdat deze landen het "goed" doen op de Olympische Spelen. Ik moest direct even denken aan het weer. In Nederland ben ik het liefst 24/7 bezig want de temperatuur is koel genoeg om dat te doen. Hier wil ik echt niet meer dan 1 activiteit per dag doen want dan ben ik echt heel moe. Hierop antwoordde de ander, dat het niet ligt aan de temperatuur. Het ligt volgens hem aan de regering en de houding van de mensen tegenover sport. 'Dat kan zo zijn, maar ik denk eerlijk gezegd dat een land zoals Thailand en Australië meer uitkomsten kan bieden voor een land als Indonesië, puur omdat de omgeving meer vergelijkbaar is' zei ik. Hij zei dat dat niet kan omdat die landen niet zo goed zijn op de Olympische Spelen. 

    Hierop bedacht ik mij even dat het best raar zou zijn als Indonesië ineens goed is op de Olympische Spelen. Het is namelijk een grote politieke bedoeling, en vanuit mijn oogpunt nu, staat Indonesië niet prominent op de kaart. Ik zei dat het misschien beter was als de regering eerst wat sterker op de voorgrond komt te staan. Hij reageerde dat alles politiek is, en dat dat niet gaat gebeuren zolang het land zelf geen goede sporters aflevert.

    Nu willen ze dus dat ik Nederlandse artikelen zoek over motor coördinatie en vertel hoe het lichamelijke opvoeding systeem eruit ziet in Nederland. Ik doe dat, maar zeg er altijd bij dat het niet klakkeloos overgenomen kan worden. Er gelden zoveel ongeschreven regels binnen een cultuur, waardoor dat gewoon niet kan. Daarbij zijn de materialen er gewoon niet. 

    Vanaf hier begon ik te denken. Waarom wil een land vol met natuur en verse voeding et cetera, nou weer zoals Nederland worden. Ik denk dat hetzelfde als de westerse landen worden, heel veel opoffering vergt van het huidige land en de cultuur. 

    Superleuke mooie en positieve dingen aan Indonesië vind ik, dat al het eten vers is. Als ik hier rond rij, zie ik een koe lopen ergens over straat, die 's avonds op mijn bord kan liggen. Al het fruit dat je kan kopen, is er omdat het seizoen er naar staat. Als het Duku seizoen is, kan je bijna alleen maar Duku kopen. Maar als het geen Duku seizoen is, dan kan je het gewoon niet meer kopen. Er is zelfs een kleine afweer naar Jakarta, omdat de stad al het eten uit dorpen moet halen omdat het daar zo druk is. Ik kan dan alleen maar terug denken aan Nederland, waar we echt bijna alles buiten het land halen. Bizar eigenlijk. En als je het vers wilt halen, is het gewoon drie keer duurder. Hier is het gelukkig, hoe verser hoe goedkoper.

    Er hangt hier trouwens ook geen klok. Wat erg rustgevend is. Alles wat gedaan moet worden, wordt gedaan, er hangt alleen geen strikte tijd aan vast. Hierdoor hoef je niet per minuut te gaan stressen wanneer je wat moet doen, en ben eigenlijk ook niet meer van plan om in Nederland alles uit te plannen per minuut. 

    En respect en omgang met elkaar is vrij simpel. Als je geen moeite doet voor elkaar, heb je geen relatie/band/iets. Als je moeite doet voor een ander dan is er sprake van een relatie/band/iets. Uiteten gaan is niet een delicatesse, het is makkelijk en gewoon. Koken voor elkaar kost moeite, en wordt dus juist gedaan als eerbetoon of bij een verjaardag bijvoorbeeld. Ik vind dit eigenlijk wel logisch, waarom catering bestellen als de familie langs komt? Moeite doen voor elkaar zegt net wat meer. 

    Daarbij leek het in het begin alsof het gedrag van de mensen hier een beetje lui is. Ik verantwoorde dat voor mezelf omdat het hier zo heet is, dat je niet zoveel kan doen op een dag. Maar ben nu tot de conclusie gekomen dat de graad van luiheid hetzelfde is in Nederland, het is alleen op een hele andere manier. Ik zit namelijk midden in de werk cultuur, en zie gewoon dat iedereen hard aan het werk is, als ze ziek zijn willen ze zelfs doorwerken want er zijn taken die afgerond moeten worden. Een (misschien onzinnig) voorbeeld: de traptreden zijn hier echt heel groot. Ik moet elke keer moeite doen om de trap op te lopen. In Nederland zijn de treden klein genoeg om met zo min mogelijk moeite boven te komen, dat vind ik luiheid in Nederland. Daarentegen zit iedereen zoveel mogelijk. En als ze echt maximaal energie willen besparen dan liggen ze. Er wordt constant energie bespaard, moe worden door te staan of door buiten in de zon te zijn dat moet je zoveel mogelijk vermijden. Dat is dus weer een grote link naar het recreatief sporten. Sporten zonder geld verdienen is dus niet nuttig want dan verlies je veel energie terwijl je ook nog je werk moet doen. Oja en ergens heen wandelen is ook niet gewoon, je kan beter met de motor gaan 5 minuutjes!

    Op dit moment denk ik dus dat Nederland veel kan leren van Indonesië wat betreft de voedselindustrie, het leven met de natuur en de klein gehechte waarde aan tijd. Indonesië kan van Nederland leren wat gezondheid precies inhoud. Voor zover ik nu weet is regelmatig bewegen, bewust eten en geluk een sleutel naar gezondheid. Echter komt het er hier vaak op neer, om weinig rijst te eten, veel groente te eten als je te dik bent, en naar de schoonheidsspecialist te gaan. Terwijl beweging en mentaliteit er helemaal geen rol in speelt. Dat vraagt om vraagtekens?!1. 

X Roza