Visie 9-2-2022 & 13-2-2022

Samenvatting van al mijn visie opvattingen de afgelopen weken

Emoties

Ik voel me hier steeds meer op mijn gemak, wat ruimte maakt voor een mening en emoties. Omdat niemand hier hun emoties deelt voel ik me een rare indo. Ik hou ervan om alles te delen en open boek te spelen zodat ik al mijn zorgen kwijt ben. Als ik het heb verteld, heb ik het namelijk losgelaten en is er niks meer aan de hand. Als ik hier iets vertel, gaat niemand erop in helaas. In gesprek met iemand hier kwam ik er achter dat veel Indische culturen het delen van emoties niet toelaat. Vandaar ook het feit dat niemand hier ooit verdrietig of boos is, en dat niemand hier danst (met uitzondering natuurlijk). Ik vind dat jammer, want in gesprek met elkaar kan je zoveel meer hechtere relaties opbouwen. Echter, lijkt het leven hier enorm simpel. Niemand klaagt, niemand is ooit boos op je, alles is vlak en positief. Gewoon aardig blijven schijnt de norm te zijn. Misschien kan ik ervan leren wat luchtiger met mijn eigen emoties om te gaan. 

Kinderen

Ik wil eigenlijk al heel mijn leven kinderen. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik het als een normale bedoeling zag van mijn lichaam op deze aarde. Elke keer als ik een kind of baby zag smolt ik en kon ik niet anders dan dromen over mijn leven als moeder zijnde. Tot ik in Indonesië kwam. Elke keer als ik hier een kind zie, heb ik dat gevoel absoluut niet. Ik kan er niet meer aan denken om kinderen te willen. Het voelt niet negatief, het gevoel is gewoon weg, vind het ook niet per se erg. Heb gewoon het idee dat er al genoeg zijn, ik hoef niet een kind te willen. Als het zo loopt, dan loopt het zo. Ik denk dat op dit vlak mijn mening erg is veranderd nu ik hier ben. Kan zomaar zijn dat het weer volledig terugdraait als ik in Nederland ben. 

Huidskleur

Misschien komen mijn woorden wat denigrerend of vervelend over, maar zo bedoel ik het absoluut niet. Ik wil enkel vertellen wat ik ervan vind. Ik vind namelijk over het algemeen dat discriminatie alleen bestaat omdat het telkens weer wordt aangekaart. Als iedereen er over ophoud, en gewoon samen leeft in vrede zal het goed zijn - wat dus nevernooit gaat gebeuren. 

In Nederland heb ik zelf nooit een heftig negatieve ervaring gehad omdat ik een getinte huidskleur heb. Mijn vader wel, en vele anderen ook. Misschien heb ik dan geluk. Nu ik opgroei is er veel ophef over racisme en discriminatie, ten goede van de gekleurde mensen, heel goed dus! Alleen realiseerde me niet dat dit misschien alleen westerse ontwikkelingen zijn. 

Nu ik in Indonesië ben heb ik meerdere keren gehoord van mensen, dat een donkere huidskleur toch echt niet de bedoeling is. Iemand zei zelfs dat het stinkt. Ik schrok ervan, maar besloot mijn mening niet te geven omdat ik bang was dat ik in een heftige discussie zou komen. Mensen kunnen in Indonesië - en door heel Azië - hun huidskleur wit laten maken bij de schoonheidsspecialist, of zelf met instructies van internet bijvoorbeeld. Terwijl ik hier iedereen een beetje mooi aan het vinden ben, omdat ik eindelijk niet tussen alle blonde mensen sta, vindt iedereen zichzelf hier niet mooi genoeg. En ik ben er zelf een beetje klaar mee dat mijn ideaalbeeld bijvoorbeeld Jutta Leerdam is. Mijn hele lichaam is namelijk niet gebouwd zoals die van haar, dus ik kán dat letterlijk niet worden. 

Ik ben op een gegeven moment naar Indische modellen gaan zoeken, en beleef hier dat ik 'mooi' ben. Want mijn huidskleur is lichter dan de populatie in Padang en mijn kin steekt uit. Het voelt alsnog niet echt, want wat is mooi dan eigenlijk? De enige manier om die vraag te beantwoorden is een volledig eigen mening te vormen over jezelf. Want met een aangeleerde mening uit de omgeving - als je verschillende omgevingen beleefd - kom je nergens. 

Huidskleur in sport

Naast mijn eigen inzicht over de huidskleur zorgt het ook voor wat drempels in mijn werkveld hier. Ik wil namelijk roeien een grotere sport maken in Indonesië en kinderen meer laten sporten, binnen en buiten. Als ik rondvraag waarom iedereen heel de dag binnen is en buiten altijd lange kleding aan heeft, is het eerste antwoord dat ze niet bruin willen worden. Tweede is vaak vanwege religieuze redenen. En als je lange kleding aanhebt en toch naar buiten gaat, wordt je gezicht ook bruin. Naar buiten gaan in de zon is dus een oninteressante optie. Maar naar buiten gaan is ook naar een andere locatie gaan, naar een sportschool, badminton- of voetbalveld bijvoorbeeld. Toch wordt dit niet vaak gedaan, wat resulteert in slechte internationale sportprestaties. Omdat mijn taak hier op dat onderwerp is gericht, zal ik hier iets voor kunnen verzinnen. 

Zelf vind ik sporten heel leuk en voel ik me supergoed als ik veel train, dus doe dat dan ook. Ik sport bijna elke dag, wat ze hier helemaal bijzonder vinden, terwijl het in Nederland niet zoveel zou voorstellen. Wat ik kan, kunnen ze hier toch ook? Alleen het 2 uur achter elkaar spinnen, vinden ze hier erg saai dus doen ze het niet. Naast het saai vinden zijn er andere argumenten die gebruikt worden om niet te sporten, die in mijn ogen vaak gebrek aan discipline tonen. Op dit moment zou ik een cursus discipline drillen aanraden om sport bij kinderen populairder te maken. 

Aerobe training

Ik roei, al bijna negen jaar lang. De laatste vijf jaren werden steeds intensiever en heb meer en meer geleerd over topsport - door mijn studie Sportkunde - maar ook door zelf veel onderzoek en ervaring op te doen. Mijn doel in de toekomst wordt steeds duidelijker, ik wil namelijk professioneel coach worden in de topsport bij jongeren. Het liefst in roeien, maar schaatsen vind ik ook leuk. 

Mijn vriend en ik discussiëren regelmatig over trainingsmethoden in de duursport, met name roeien. Hij roeit ook en beiden vinden we het interessant om het trainingsschema beter te maken, want wij weten het natuurlijk beter dan de coaches. Toch...? 

Roeien is namelijk een duursport gemengd met een krachtsport, omdat de afstand 2000m is en de gemiddelde tijd 6-7 minuten. Ons trainingsschema bestaat grofweg uit elke week een paar keer 1,5 uur roeien, twee keer krachttraining, wat interval trainingen en eventueel fietsen. Echter is het volgens mij, veel nuttiger om volle bak aeroob te trainen, tot er een wedstrijd dichtbij komt en dan pas wat interval werk te doen. 

Mijn vriend is dit gaan doen en haalt betere resultaten. 

Vandaag, of gisteren in Nederlandse tijd, had Nils van der Poel zijn schema gedeeld op internet. Dit ondersteunt mijn geloof 100%. Hij zegt namelijk dat aerobe training een basis moet vormen, om prestaties te leveren in een duursport. Vrij logisch, maar dat betekent dus eigenlijk dat voor een sport als roeien, aerobe training ook een basis zou kunnen vormen die leidt tot resultaten. Er zitten heel veel dingen in zijn plan, die niet overeenkomen met mijn mening, maar dit in ieder geval wel. Heel veel uren maken, die niet intensief zijn is dan de uitkomst. Het gaat er helemaal niet om of je het 'kan' of 'volhoudt'. De trainingen zouden op een intensiteit moeten zijn dat iedereen met gemak kan volhouden. Puur om je conditie torenhoog te maken. Als die torenhoog is, is volgens Van der Poel, het vermogen om interval en snelheid op te bouwen veel groter. En komt dat dus als tweede stap. Aerobe capaciteit op een hoog niveau is dan een voorwaarde om überhaupt te beginnen aan interval en snelheidstrainingen. 

Ik geloof dat dit helemaal werkt, en ga er zelf ook mee aan de slag. Mijn zwaktepunt is altijd mijn aerobe capaciteit geweest. Misschien maar eens tijd om dat helemaal om te gooien en er een superpower van te maken hots! 

Dat was het alweer, snel he. 

X Roza